آفتاب کوچک دلم سلام....

   سلام به آفتابی که هر روز صبح از قلب من طلوع می کند و هر روز با تماشای آفتابش دلم را روشن می کند.

آفتابی که هر روز صبح در طلوع خورشید می توان عکسی از روشنای و شفافیت را دید.

آفتابی که هر روز کلامش را در دیواره قلبم می نوشتم و آن را با تمام وجود خویش حس میکنم..........

آفتابی که هر روز نیم نگاهی به من می اندازد آفتابی که روزیش از محبت ما سرچشمه می گیرد.

و در ستایش کلام ما آهسته آهسته نور خویش را نثار جان می کنند. 

آفتاب کوچک دلم می خواهم حرفی را برایت بگویم که آسمان دلم را پراز غروب های دلگیر کرده است آفتابی

که هر نورش را با چشمان صاف خویش می دیدم......

آفتابی روز پیش از نور دل من است غذایش آفتاب  وجود من.......

دیواره دلم را نثار کبوترانی می کنم که آهسته آهسته در کلام خویش مرا به سوی خود دعوت می کند که پایانی برایش نیست.

می خواهم کبوتر کوچک دلم را که در بند این قفس است آزاد کنم و او را به جایی پرواز دهم که هیچ کس نتواند آرامش را بر هم بزند.

زندگی را نمی توان حس کرد آرزو را نمی توان گم کرد زندگی پایان یک راه نیست بلکه آغاز راه است .

آفتابم می دانم که خوب می دانی که چطور دلم را اسیر خویش سازی می دانم که خوب می دانی که چگونه امیدم را در درون خویش نگه داری.

می دانم خوب می دانی آرامش من خلاصه می شود در وجود تو.......

ای نور آرزو و ای مهربان پرامید... ای کسی که آسمان زیبای دلم را به نورخورشید می آلایی. آمان آبی دل من با تمام وجود خوش معنا می گیرد توآن آسمان صاف 

و بی آلایش هستی که می توانی وجودم را در خود غرق کنم.

تو آن آرامش ابری دلم هستی که با تمام وجود خویش مرا به خود جلب می کنی ..... نمی دانم چه چیز برایت بگویم از چه کسی برایت بگویم

از دلتنگی دلم یا بی حوصلگی قلبم نمی دانم که آیا می دانی قلبم در انتظار نشسته یا نه؟

و این را می دانی که آرامشم را مدیون تو هستم . اما از وقتی که تو رفتی آرامش دلم پر کشید و آرام آرام  رفت و جایی یگر را برای خود برگزید.

نمی انم آرامشی را که تو به دنبال آن هستی  می توانم پیدا کنم .... نمی دانم آرامش وجودم را می توان با کس دیگری قسمت کنم .

نمی دانم  من هیچ نمی دانم ........

ولی این را می دانم که با تو بودن برایم یک دنیا آرزو و امید است با تو بودن برایم یک دنیا شاد بودن است.